*پارتیشن های ساختمان اداری :
به نظر می رسد که پارتیشن های اداری در طول عملکرد وظایف”سر پائین” باعث بهتر شدن بهره وری کارمندان از قبیل پردازش کلمه یا پرکردن کلمه می شوند اما می توانند در زمانی که کارمندان نیاز داشته باشند به صورت آزادانه با یکدیگر ارتباط برقرار کنند ، مشکلات بهره وری ایجاد نمایند.در تلاشی برای بررسی این مشکل، تعدادی از شرکت ها در حال حاضر در حال ایجاد پایه میزهایی هستند که برای اصلاح نمودن نیازهای خاص هر بخش طراحی شده اند.این کارمندان که نیاز به تعامل و ارتباط باز دارند ممکن است در مکعب هایی با دیوارهای کوتاه کار کنند در حالی که افرادی که نیاز به حریم شخصی بیشتری دارند ممکن است میزهایی داشته باشند که با دیوارهای بلند آنها را احاطه بنماید .

زمانی که مفهوم پارتیشن های فردی برای کارمندان اداری در سال 1968 برای اولین بار مطرح شد، بخشی از یک چشم انداز بزرگ تر به نام “دفتر عمل” بود. از لحاظ تاریخی، بسیاری از شرکت ها از روش”حجم باز” استفاده نمودند، که در آن ردیف هایی از میزها به صورت متمرکز و اغلب به ترتیب غیر شخصی قرار گرفته اند. مخترع پارتیشن (اطاقک) اداری، مردی به نام رابرت پروپست[1]، بهبود بهره وری کارمندان را با ارائه فضای کاری سفارشی که حواس پرتی ها را به حداقل می رساند تصور نمود. در این صورت کارمندان می توانستند حجم کاری خود را به روشی که کارآمدتر بود ارائه نمایند، به جای اینکه بر سیستم های بایگانی “ورودی” و “خروجی” تکیه کنند.

براساس مفهوم اصلی “دفتر عمل” ، پارتیشن ها به این معنی بودند که طبق نیازهای کارمندان برای تعامل با همدیگر گروه بندی می شدند. برخی باز و قابل دسترسی بودند در حالی که برخی دیگر ضد صوت بوده یا برای آنچه که کار “سر پائین” در نظر گرفته می شود دارای محفظه بودند. با توجه به تنظیمات اصلی، آنها بهره وری کارمندان را با ارائه حریم خصوصی و سفارشی سازی بهبود می بخشند اما ارتباط کارآمد و مناسب با دیگران هنوز هم در این مبحث مورد توجه می باشد .
با گذشت زمان ایده استفاده از پارتیشن ها برای متحد نمودن کارمندانی با نیازهای مشترک به نگرانی های اقتصادی تبدیل شد . در حال حاضر پارتیشن ها نشانگر کارآمدترین راه برای استفاده از فضای طبقه موجود هستند، که می تواند مورد توجه عمده در نواحی کسب و کار با اجاره بهای بالا باشد. آنها ممکن است فضاهای کاری فردی را ترسیم نمایند، اما همچنین می توانند مشکلات روحی به وجود بیاورند در حالی که کارمندان احساس می کنند در “لانه های” نیمه خصوصی که با دنیای بیرون ارتباط اندکی دارد محصور شده اند. زمانی که روحیه کارمند پائین است، بهره وری نیز دچار آسیب می شود.
تعیین این موضوع که استفاده از پارتیشن های اداری به تنهایی می توانند بر بهره وری کارمندان تاثیر بسزایی داشته باشند می تواند دشوار باشد. تعدادی از دیگر عوامل از قبیل رضایت شغلی و تجربه وجود دارند که می توانند بر سطوح بهره وری تک تک کارکنان تاثیر بگذارند. برخی معتقد هستند که حریم خصوصی افزایش یافته و فضای کاری به روشنی تعریف شده ممکن است در سرتاسر پیکر بندی های قدیمی اداره باعث پیشرفت باشند، اما هنوز هم پارتیشن (اطاقک) اداری ثابت نکرده است که افزایش بهره وری کامندان به اندازه کافی آن را به صورت یک سیستم کارآمد موفق کرده است یا خیر.